Andrzej Falkiewicz "Ledwie mrok" - premiera
Eksperymentalna powieść jednego z najoryginalniejszych myślicieli XX wieku.
Eksperymentalna powieść Andrzeja Falkiewicza, jednego z najoryginalniejszych krytyków literackich i myślicieli, wydana została po raz pierwszy w 1998 roku.
Proza ambiwalentna, trudna do przyporządkowania gatunkowego, nazywana zbeletryzowanym, „ufikcyjnionym” esejem, traktatem metafizycznym, powieścią w listach, czy też wpisującym się w tradycję (neo)awangardy utworem autotematycznym.
Ledwie mrok to opowieść młodej, początkującej aktorki, która ulega wypadkowi i dla której pobyt w szpitalu i rehabilitacja stają się przede wszystkim doświadczeniem wywłaszczenia z własnego ciała. Po powrocie do domu, niejako buntując się wobec poczucia utraty, powołuje się na rzekome zalecenie lekarskie i nakazuje obłożyć gipsem nogi, by przez następne miesiące odgrywać komedię przed bliskimi osobami, które jej doglądają. Skupia się na ciele i ogranicza zewnętrzne kontakty, zagłębia się w opis kalectw, namiętne poetyzowanie cielesnych doznań (poetyckie „mantry”), rozwiązłość i śmiałość doświadczeń erotycznych, prowadzi także korespondencję z filozofem i krytykiem.
Ledwie mrok – jak pisze Karol Maliszewski, przyznający się do fascynacji książką Falkiewicza – jest „zakorzenionym eksperymentem, doniosłym, idącym w głąb przyszłej historii literatury, wybrykiem, ekscesem dla wielu przeczuwających znoszenie starych form kulturowych przez to, co dopytuje dopiero o możliwości innego wyrażania i wyrazu”.
To proza dążąca do przekroczenia normy językowej, gdzie gwałt na języku staje się reakcją na gwałt na ciele. To owoc pragnienia Andrzeja Falkiewicza, by stworzyć alternatywny język nowej humanistyki.
Andrzej Falkiewicz
Urodzony w 1929 roku. Krytyk literacki i teatralny, filozof kultury i eseista. Studiował fizykę na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego i ekonomię w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu. Pracował jako kierownik literacki w wielu teatrach, m.in.: w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym (do 1967), Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu (1968–1970, 1973–1984) i w Teatrze Polskim we Wrocławiu (1990–1995). W latach 1973–1976 był także członkiem redakcji miesięcznika „Odra”. Opublikował m.in.: Polski kosmos. 10 esejów przy Gombrowiczu (1981), Takim ściegiem (1991), Ta chwila (2013). Zmarł w 2010 roku w Puszczykowie.