Mieczysław Porębski
Urodził się 31 marca 1921 roku w Gnieźnie. Historyk, teoretyk i krytyk sztuki, jedna z najwybitniejszych postaci współczesnej polskiej humanistyki. W 1938 roku rozpoczął studia z historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, które przerwała wojna. Podczas okupacji uczęszczał do Szkoły Rzemiosł Artystycznych, gdzie spotkał artystów z późniejszej Grupy Krakowskiej. Wspierał ich twórczością krytyczną przez następne pół wieku. Współpracował również z teatrem Tadeusza Kantora. W 1944 roku za działalność konspiracyjną trafił do obozów koncentracyjnych (najpierw Gross-Rosen, później Sachsenhausen).
Ukończywszy po wojnie studia, zamieszkał w Warszawie, gdzie był wykładowcą na tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych (1950–1969) oraz pełnił funkcję redaktora „Przeglądu Artystycznego” (1952–1957). W 1970 roku wrócił do Krakowa, gdzie objął katedrę historii sztuki nowoczesnej na UJ. Cztery lata później został kuratorem w Muzeum Narodowym, gdzie był między innymi współtwórcą ekspozycji sztuki polskiej XIX i XX wieku w Sukiennicach. Od 1990 roku jest członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Na weneckim biennale w 1956 roku otrzymał międzynarodową nagrodę krytyki.
Zajmował się głównie sztuką XIX i XX wieku oraz teorią sztuki. Stworzył koncepcję „granic współczesności”, wedle której interpretację sztuki współczesnej należy osadzać w kontekście przeszłości. W jego intelektualnym dorobku istotną rolę odgrywa koncepcja „ikonosfery”, oznaczającej całokształt wizualnego środowiska człowieka.
Do najważniejszych publikacji Mieczysława Porębskiego należą: Sztuka naszego czasu (1956), Malowane dzieje (1962), Granica współczesności (1965), Pożegnanie z krytyką (1966), Kubizm (1966), Ikonosfera (1972), Interregnum (1975), Sztuka a informacja (1975), trzytomowe Dzieje sztuki w zarysie (1976–1988), Polskość jako sytuacja (2002), Nowosielski (2003).
Zmarł 10 września 2012 roku w Warszawie.
