Jerzy Bogdan Kos
Urodzony w 1931 roku. Lekarz, specjalista chorób zakaźnych, absolwent Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej we Wrocławiu (1955). Wieloletni ordynator Oddziału Chorób Zakaźnych i dyrektor Rejonowego Szpitala Zakaźnego w Będkowie koło Trzebnicy. W okresie epidemii ospy w 1963 roku rejonowy konsultant w zakresie diagnostyki. Od lat studenckich związany z życiem literackim Wrocławia, współzałożyciel m.in. Unii Polskich Pisarzy Medyków (1967), a także wrocławskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (1989), którego pracami kierował następnie jako wiceprezes i prezes. Debiutował zbiorem prozy poetyckiej Na karuzeli sekundnika (1958). Był wówczas członkiem Koła Młodych Pisarzy, a następnie Związku Literatów Polskich. Opublikował m.in. zbiory wierszy: Zbliżenia (1968), Pergamin piasku (1994), Znaki. Przypowieść o narodzinach miasta (2000), Słowa i znaki (2004). Jest ponadto autorem, współautorem lub redaktorem szeregu książek poświęconych wiedzy o zdrowiu i dziejom medycyny oraz środowiska lekarskiego, m.in.: Choroby, których można uniknąć (1971), Epitafium dla ospy (1991), Zapaść (1991), Ślady na ziemi (2003), Czas nadziei (2004), Spotkania ludzi i idei (2007), Pogranicza. Medycyna, historia, literatura (2012) oraz Ospa 1963. Alarm dla Wrocławia (2017). Redagował ponadto wydawaną przez SPP serię poetycką “Z kołatką”, “Dolnośląski Diariusz Lekarski” (1994-1997), a także rocznik literacki “Pomosty” i regionalny “Brzask”. W uznaniu swoich zasług uhonorowany godnością Honorowego Obywatela Trzebnicy (2000), a także Nagrodą Wrocławia (2010). Zmarł w 2018 roku we Wrocławiu.
Fot. Jerzy Krzystof Kos
