Stanisław Grochowiak
Urodzony w 1934 roku w Lesznie. Poeta, prozaik, dramatopisarz i publicysta. W latach 1953-1955 mieszkał we Wrocławiu i był członkiem redakcji “Tygodnika Katolickiego”. W 1955 przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował m.in. w “Za i przeciw” (1957), dwutygodniku “Współczesność” (1956-1960), “Nowej Kulturze” (1961-1963), “Kulturze” (1963-1970), “Poezji” (1972-1975) i “Miesięczniku Literackim” (1975-1976). Pierwszy zbiór wierszy Ballada rycerska opublikował w 1956 roku. Tom został uznany z jeden z najważniejszych debiutów poetyckich odwilżowego okresu. Ponadto wydał m.in. Menuet z pogrzebaczem (1958), Rozbieranie do snu (1959), Nie było lata (1969), Polowanie na cietrzewie (1972) i Haiku-images (1978). Tworzył także utwory prozatorskie, m.in.: Plebania z magnoliami (1956), Trismus (1963), Karabiny (1965), oraz dramatyczne, m.in.: Szachy (1961), Kaprysy Łazarza (1965), Z głębokiej otchłani wołam (1977). Wydał również dwie książki poetyckie dla dzieci: To było gdzieś (1973) oraz Biały Bażant (1978). Zmarł w 1976 roku w Warszawie.
Fot. Andrzej Szypowski/East News
